Op strooptocht naar muziek voor een hobbyproject stuitte ik op het alom bekende Le quattro Stagioni, de vierjaargetijden van Antonio Vivaldi. Nee, niet de pizza. Het muziekstuk. De twee bekendste stukken zijn hiervan Winter, Allegro non molto (in F minor) en Zomer, Presto (in G minor), ook wel beter bekend en als "de Storm", Tempo Impetuoso d'Estate. Bij klassieke muziek ben ik altijd gefascineerd door de grote verschillen in uitvoeringen en zoek ik vaak wat ik echt het mooiste vindt, zo ook nu.
Al snel kwam ik de uitvoering tegen met Mari Samuelsen als solist.
Ik was verkocht. Was dit nou al de mooiste en beste uitvoering? Of ben ik gewoon geïndoctrineerd door de mooie verschijning van deze blonde amazone met wapperende haren? Ik kwam er al snel achter dat het tempo een belangrijke stempel kan drukken op de uitvoering. Bij een te laag tempo komt de kracht van het stuk, die niet voor niets de storm heet, niet zijn zijn recht. Een te hoog tempo maakt het de violisten onmogelijk goed strak en zuiver te blijven spelen. Zoals hieronder goed te merken is in de uitvoering van Anne Sophie Mutter, een vermaard violiste.
Uiteraard wordt stuk goed gespeeld, maar in vergelijking met de uitvoering van Mari Samuelsen verbleekt dit. Fanaat als ik ben, ga ik op onderzoek uit en kom ik een hele waslijst met violisten tegen, die het niet halen bij de uitvoering Mari Samuelsen.
Dan moet ik ineens denken aan onze eigen Janine Jansen. Zou zij in de buurt kunnen komen bij de uitvoering van Mari Samuelsen?
Nope.
En dan. Dan kom ik wonderkind Christian Li tegen.
Wat een geweldige beheersing en techniek heeft deze talentvolle jongeman. Bijna niet te geloven. Toch moet ook hij, met name tijdens de eerste solo, het onderspit delven. Ook Camille Berthollet komt enigszins in de buurt. Maar ook zij moet het hoofd aan het einde van de eerste solo toch echt buigen. Ook Mari Samuelsen kan met geen van haar andere uitvoeringen tippen aan haar eigen optreden in Trondheim in 2009.
Na zoveel vergelijkingen besef ik mij dat de eerste uitvoering nagenoeg perfect is. Technisch super strak en waar het kan op. het randje. Ze scheert als een vrouwelijke Max Verstappen over haar viool heen. Op het randje als het moet, maar altijd in control. Zoals alle grootheden in de sport en artietsenwereld het uiterste van kunnen laten zien.
Nog één keer dan.
De opname is uit 2002. Je ziet een dan 18-jarige Mari Samuelsen en speelt op een Stradivarius uit 1716, die naam draagt van de vorige eigenaar, hongaars violist Tivadar Nachéz (1859–1930), die de viool 30 jaar gebruikte tijdens optredens.
